Deze Turkse film, ondanks de twijfelachtige omstandigheden door Poldercinema toch beoordeeld als Europese film, is een vermakelijke film om naar te kijken.
Aanvankelijk verwachtte ik een film net als Vidas
Seca; een film over het leven op het platteland zoals er in de zestiger
jaren meer van gemaakt zijn. Waar Vidas
Secas narratief gezien vrij nihilistisch te noemen is, gebeurt er in Susuz Yaz echter een heleboel. Het verhaal
draait grotendeels om Osman. Het leven van alle dorpsbewoners draait zelfs om
Osman. Hij doet er alles aan om het water, wat van zijn grond komt, tegen te
houden voor de boeren iets verder gelegen aan de rivier. Op deze manier gaat de
tabaksoogst van deze boeren verloren. Osman is niet alleen egoistisch, maar ook
door en door slecht. Maar bijvoorbeeld door de wel erg valse schaterlach die
uit zijn mond klinkt wanneer hij weer een wandaad begaat wordt Osman wel erg
zwar-wit neergezet als de slechterik. Een voorbeeld hiervan is de scene waarin
Osman zijn broer Hasan en diens geliefde Bahar aan zeer kinderlijk aan het storen
is, net wanneer zij iets willen gaan wat op het bedrijven van de liefde lijkt.
Osman lijkt er bovendien veel plezier in te hebben. Dit is naar mijn mening een
minpunt van deze film; het gebruik van sterke stereotypering van de personages. Dit maakt
de film naar mijn mening niet zeer geloofwaardig. Ook het acteerwerk is naar
mijn mening niet sterk. Het is vaak te overdreven. De emoties die ze moeten
uitbeelden liggen er te dik bovenop. Enkele scene’s van Susuz Yaz werkten bij
mij dan ook lichtjes op de lachspieren. De scene waar Bahar gebeten wordt door
een slang, het heroische gevecht tussen de 4 mannen en Osman met zijn hakbijl.
Niet alleen werden de emoties te overdreven geacteerd; ook werden ze te erg
uitgesproken. Beweegredenen, motieven en emoties werden door de personages verteld
zodat er weinig aan de verbeelding van de kijker werd overgelaten. Waar ik de
eerste 5-10 minuten van deze film dacht aan wederom een typisch rurale film uit
de jaren ’60 te aanschouwen, is dat dus zeker niet het geval. Ik denk dat de
film voor die tijd, en misschien al helemaal wel in de Turkse cultuur van die
tijd, een zeer spraakmakende en misschien wel shockerende film geweest moet
zijn. Zo zitten er enkele liefdesscenes in de film, en is Osman op een foute
manier geobsedeerd door de geliefde van zijn eigen broer Hasan. De scene waar
hij suggestief aan een uier begint te zuigen, of de manier waarop hij voortdurend
naar het achterwerk van Bahar zit te loeren - hetgeen hij ondanks haar allesverhullende
‘oma onderbroek’ zeer opwindend lijkt te vinden - moet in die tijd spraakmakend
geweest zijn. Ik had nog nooit een kip onthoofd zien worden, en laat dat nou
voor het eerst gebeuren tijdens het kijken naar een Turkse film uit de jaren
zestig.
** (2/5)
