Voor veel mensen misschien jeugdsentiment, voor mij was de
humor – die volgens velen geniaal blijkt te zijn zo leert een blik op het
internet – slechts reden voor af en toe een glimlach. Ik vond de humor erg
flauw. Waarschijnlijk moet je de serie gezien hebben, en de karakters van Theo
en Thea kennen, om het echt te waarderen. De titel
‘De ontmaskering van het tenenkaas imperium’ verraad al dat
het verhaal bizar is te noemen. en er valt aan de wendingen bijna geen touw aan
vast te knopen. Theo en Thea willen Sneeuwwitje gaan verfilmen, en zijn op zoek
naar iemand voor de rol van knappe prins. Nadat Gerard Joling heeft afgezegd valt
het oog op Marco Bakker. Waar Marco Bakker aanvankelijk tegenstribbelt lukt het
Theo en Thea te overtuigen dat hij de rol moet nemen. Hij neemt Theo en Thea
neemt naar Zwitserland, waar hij moest zijn voor een televisieshow. Hij stelt
voor dat Theo en Thea de film aldaar opnemen. In Zwitserland belanden ze in de
problemen. Na verloop van tijd loopt het van het verhaal van sneeuwwitje door
de belevenissen van Theo en Thea in Zwitserland heen, en zijn beide moeilijk
van elkaar te onderscheiden. Dat was leuk gedaan. Theo en Thea ontmoeten in
Oostenrijk Brigitta Berger, die door middel van een combinatie van Marco
Bakker, ‘teleurstelling’, teennagels en een zingend koor met haar
kernkaasreactor een bepaald soort kaas kan creeren. (Het veraal is inderdaad
bizar.) Met deze kaas kan zij de macht over mensen krijgen. De sleutelscene in
de film is de scene waar Brigitta Berger de kaas heeft gevoerd aan de
wereldleiders op een congres in Zurich. Op dat moment doet ze een grijp naar de
wereldmacht, maar Marco Bakker schiet net op tijd een stuk van haar eigen kaas
in haar mond. In deze scene nemen Theo en Thea de macht over Brigitta Berger,
en veranderen ze haar van een boze fee in een goed mens. Het moraal van het
verhaal is uiteindelijk: Misbruik je macht niet! Ondanks dat het verhaal en de
karakters Theo en Thea mij niet aanspraken vond ik de film voor een low-budget
film er verassend goed uit zien. Je kunt zien dat de film door vakmensen is
gemaakt. De belichting en het camerawerk waren bijvoorbeeld erg goed. Ook waren
de decors, van bijvoorbeeld het kasteel van Brigitta Berger, mooi en werd er
echt een soort eigen wereld gecreerd waar binnen het verhaal plaatsvond. Grappig was ook de knipoog naar de Sound of
Music, wanneer Marco Bakker en Theo en Thea al zingend de bergen van Zwitserland
inlopen. Opvallend was de eerste scene van de film, die plaatsvond in het
museum. Deze scene duurde maar liefst 15 minuten, en was in 1 take opgenomen.
Beoordeling op de Donno-van-Eijcken-Moviemeter:
* (1/5)
