Het
narratief van de Heremakono is zeer minimalistisch, de taak van de camera in deze
Afrikaanse film lijkt voornamelijk het registeren van de levens van de dorpsbewoners. Van een narratief is zelfs amper sprake, voor
mij persoonlijk was het althans niet duidelijk. De kijker ziet een registratie
van de dagelijkse activiteiten van de dorpsbewoners die leven in een
transitiedorp, een dorp waar men wacht op een betere toekomst in Europa – Waiting for Happiness, zoals de Engelse
titel van de film luidt. Activiteiten
die we te zien krijgen zijn bijvoorbeeld een electricien die tracht een
gloeilamp werkend te krijgen, mensen die met elkaar thee aan het drinken zijn
en een oudere vrouw die haar zangkwaliteiten aan een jonger meisje probeert te
leren. Er gebeurt dus ogenschijnlijk weinig. In het dorp lijken de meeste mensen dan
ook vooral te wachten, alsof ze de tijd aan het uitzitten zijn. In de levens
van dorpsbewoners heerst grote onzekerheid, de toekomst is angstig en
onduidelijk. Doordat het narratief geen duidelijk doel heeft of nergens naar toe
lijkt te werken, wat overeenkomt met het gevoel dat heerst onder de lokale
bevolking, krijg je als kijker een beetje het gevoel van hoe het leven in een
dergelijk dorp met een uitzichtloos bestaan moet zijn. Wat mij het meeste aansprak aan deze
film was echter de cinematografie, die ‘goed’ samengaat met de doelloze en
onzekere levens van de inwoners van het dorp. Het dorp is gelegen in de
woestijn, wat vaak door middel van panoramische shots in beeld wordt gebracht. De
lokatie waar het verhaal zich afspeelt kwam op mij over als een onaangename plek,
wat naar mijn mening ook versterkt wordt door het onaangename feit dat het er
constant hard lijkt te waaien. Mij viel op dat in bijna elk shot wel iets
‘wappert’. Cinematografisch gezien vind ik het een zeer hoogstaande film, elk
shot lijkt zorgvuldig gekozen en gekadreerd te zijn. Niet alleen de kadrering,
maar ook de kleuren van bijvoorbeeld de kleren vormen vaak een mooi esthetisch
geheel met het landschap, personages of bebouwing. Ik had persoonlijk nog nooit een
Afrikaanse film gezien, en kon me er ook niet veel bij voorstellen. Na het zien
van Heremakono heb ik een beeld van wat Afrikaanse film kan zijn. Heremakono
heeft me niet teleurgesteld, ik zou graag nog eens een Afrikaanse film
bekijken.
Aantal sterren op de Donno-van-Eijcken-Moviemeter: ***
