Van de films die ik tijdens het
MOOOV festival in Turnhout bekeken hebben, vond ik het Mexicaanse The Amazing Catfish de beste. Vooral
omdat deze film mij zeer ontroerd heeft, omdat ik enkele herkenbare dingen uit
mijn persoonlijk verleden terug zag in de film. Het is inmiddels al enkele
weken geleden dat ik The Amaazing Catfish
gezien heb, maar wat ik mij buiten de thematiek die mij ontroerde vooral
herinner van de film is het zeer sterke acteerwerk. Dan spreek ik niet alleen
over het individuele acteren, maar met name de dynamiek die de acteurs
onderling hadden. Het drukke gezin, met totaal uiteenlopende karakters waar
iedereen zijn eigen gang gaat, was zeer sterk neergezet. Het hoogtepunt van
deze dynamiek was het shot waar Claudia voor het eerst aan tafel zit bij de
familie, een zeer lang shot van wel enkele minuten. Ik vraag me af hoe vaak ze
dit shot wel niet opnieuw gedaan moeten hebben voordat alles precies zo was als
dat filmmaker Claudia Sainte-Luce wilde. Het camerawerk in de film is bovendien
sterk; hierdoor kun je je als kijker goed voorstellen hoe het voor Claudia op
dat moment onbekende huis van Martha aangevoeld moet hebben. Claudia werd vanaf
dag 1 eigenlijk door het gezin geadopteerd, terwijl ze hier aanvankelijk
argwanend tegenover stond. Ze bedankte voor een lift, en wilde na haar
ziekenhuisbezoek eigenlijk zo snel mogelijk naar huis. Het is duidelijk dat het
gezin al zeer gewend is geraakt aan de ziekte van Martha. Wanneer zij bijvoorbeeld
tijdens het eten de tafel verlaat om te moeten overgeven, reageert iedereen
hierop alsof dit de gewoonste zaak van de wereld is. Als kijker ben je echter
geschokt, en is dit helemaal niet zo vanzelfsprekend. Voor Claudia was dit
zichtbaar ook erg schokkend, en hierdoor kun je je als kijker met haar
identificeren. Wat we zien is hoe zij, ook omdat ze zelf geen familie meer
heeft, steeds meer gehecht raakt aan de verschillende karakters van de familie,
en hoe anderzijds ook de familie steeds meer op Claudia gesteld begint te
geraken. Eigenlijk neemt zij veel taken over van moeder Martha, en doet ze
dingen die zij door haar ziekte niet meer kan doen. Opmerkelijk is dat ook al
is Claudia erg betrokken bij de familie, en zou je kunnen zeggen dat ze hier
deel van uitmaakt, toch zien we steeds op de hele intieme momenten dat Claudia
ook weer niet tot de familie behoort. Zoals de eindscene van de film, waar
Martha ten overlijden komt. De rest van de familie gaat naar binnen in het
ziekenhuis, en Claudia loopt met haar spullen weg. Minder subtiel vond ik hoe
het leven van Claudia aan het begin van de film weergegeven wordt. Het leven
wat ze op dat moment leidde was wel erg duister, en ze woonden in iets wat leek
op een oude fabriek. De vele grijstinten, hoe verveeld ze is terwijl ze haar
baantje doet, en de reflecties in de ramen, en de beelden waarin ze verloren
door de stad ronddwaalt waren simpel, al werkte ze wel. Ook het einde, waar het
testament of een soort afscheidsbrief van Martha voorgelezen werd terwijl de
personages rechtstreeks in de camera keken, werkte niet zo goed voor mij omdat
dit niet binnen de stijl van de rest van de film paste.
**** sterren op de Donno-Moviemeter !
