Een documentaire over de wederopbouw van Rotterdam. De
documentaire toont een zeer bezige stad, een stad die al lang weer de blik op
de toekomst heeft. Daar past de spreuk ‘Houen zo!’ natuurlijk ook bij. Ik vind
de manier waarop de documentaire gemaakt is erg leuk. Filmmaker Herman van der Horst
legt in de documentaire veel verschillende activiteiten vast. Werkzaamheden van
verschillende beroepsgroepen, maar ook een
fanfare orkest en spelende kinderen op de resten van het puin van de
bombardementen. Ondanks dat het losse en totaal verschillende bezigheden zijn,
zijn ze in deze film toch met elkaar verbonden. De manier waarop van der Horst
de dingen aan elkaar weet te koppelen is leuk gedaan. Zo is er een man met hoed
in de film die regelmatig terug in beeld komt. Hij beweegt enkele keren zijn
hoofd van links naar rechts tussen twee activiteiten door. Alsof hij naar iets
anders kijkt, zijn zichtveld verlegd. Hierdoor koppelen wij als kijker ook de
activiteiten aan elkaar, en wanen wij ons de man met de hoed. Wij, de kijkers,
maken in
Houen Zo eigenlijk een
wandeling door Rotterdam in opbouw. Een hele lange wandeling, waarin we van
alles zien.
Houen Zo is een zeer
luchtige waarneming zonder duidelijke boodschap. De enige boodschap is dat ze
wel erg lekker bezig zijn in Rotterdam, en dat ‘we’ vooral zo door moeten gaan.
Dit gevoel van het maken van een wandeling wordt versterkt door het feit dat we
het fanfare orkest twee keer tegen komen tijdens de wandeling. Toch is dit niet
de enige manier waarop van der Horst verschillende zaken aan elkaar koppelt.
Een ander voorbeeld is de scene wanneer we de bananen van het schip geladen
zien worden, en ze in een vrachtwagen verdwijnen. Wanneer de zeemanslieden de
bananen in de vrachtwagen stoppen, zit van der Horst letterlijk met de camera
in de vrachtwagen. Een shot later later zijn we ineens op de markt. In een
ooghoek zien we de bananen liggen. Zo wordt dus de bezige haven van Rotterdam
gekoppeld aan een Rotterdamse markt. Ondanks dat
Houen Zo zoals ik eerder gesteld heb een ‘luchtige waarneming’
is, worden er toch ook kleine verhaaltjes vertelt. De boot vaart, de man fluit,
de trossen gaan uit, de boot legt aan, etcetera. Deze verhaaltjes worden dus
aan elkaar gekoppeld. Een ander ding wat opviel was het ritme in het geluid.
Vooral aan het begin van de film is er steeds wel iets in de geluidslijn met
een ritme. Het is bijvlagen haast een muziekstuk. In chronologische volgorde
uit een willekeurig stukje: kerk luidt, de fanfare komt voorbij, een
verkeersregelaar blaast op zijn fluitje. En dat allemaal in een bepaald ritme.
Soms zijn de beelden ook gemonteerd op het geluid. Geluid en beeld vormen zeer
sterk een geheel in deze documentaire. Ik vond het zeer vermakelijk om naar te
kijken.
Aantal sterren op de Donno-van-Eijcken-Moviemeter:
**** (4/5)
