Boer Henk hoeft niet meer mee te doen aan Boer Zoekt Vrouw.
Bij hem komt de vrouw nakend zijn weiland binnen rollen. Het is een Poolse
vrouw, die op de vlucht is voor een pooier. In het begin van de film gedraagt
boer Henk zich als een zeer stugge boer. Hij negeert haar soms zelfs volledig wanneer
zij een poging doet tot contact. De
vraag die je op dat moment als kijker bezighoudt is: waarom heeft boer Henk
Anna eigenlijk in huis genomen? Hij weet niet waar ze vandaan komt, en ook geen
moeite om haar te leren kennen. Waarom belt hij niet de politie? Op den duur
zie je echter hoe Anna de sympathie van boer Henk weet te winnen. De band
tussen beide groeit beetje bij beetje. Dit groeiproces neemt een zeer groot
deel van de film in beslag, en is naar mijn mening mooi in beeld gebracht. Wel
is het allemaal een beetje voorspelbaar. In elke scene leert Anna weer een
zinnetje Nederlands bij, en in elke scene komen ze weer een beetje dichter bij
elkaar. Aangezien de titel van de film
De
Poolse Bruid is, weet je eigenlijk ook al vanaf het begin dat Anna en
Henk op een gegeven moment voor elkaar zullen vallen. De leuke taalgrapjes (“Jij
ben Johan Cruijff”), de cultuurverschillen en het groeiproces zijn in de film
wel een beetje uitgemolken. Ondanks deze grote voorspelbaarheid, is het verhaal
toch mooi verteld. Waar Henk allereerst de stugge boer is, die overkomt als een
saaie vent, zien we later hoe Anna het heft in handen neemt in het huis. Henk
lijkt er niets van te moeten weten, maar gehoorzaamd wel. Hij toont zich meer
en meer een mens in de film, en wint uiteindelijk ook de sympathie van de
kijker. Wat ik zeer goed vind aan de film waren de composities. Het Groningse
platteland is mooi in beeld gebracht, waarbij ook de wolken vaak een rol
speelde. De lucht was belangrijk in de composities. Wat dat betreft deden deze
composities mij denken aan schilderijen uit de Gouden Eeuw. Bovendien was de
belichting in deze film erg sterk. Scenes waarin Anna met een doek op haar
hoofd in het huis zit doen zelfs denken aan bekende schilderijen van Johannes
Vermeer. Je kunt zien dat hier erg veel aandacht aan is besteed. De boerderij
van Henk is zo goed in beeld gebracht dat je de stront haast kan ruiken. De
sleutelscene is de scene waarin de pooier op bezoek komt bij Henk. De chemie
tussen Anna en Henk is op dat moment in de film op zijn hoogst. Ze hebben zelfs
samen gelachen, en de rekeningen van Henk samen in de lucht gegooid. Er was
zelfs bijna sprake van een zoen. Net op dat moment komt de pooier langs met het
bericht dat hij Anna terug wil. Zo niet, wil hij veel geld zien. Vanaf dit
moment is er een vijand in het spel, en ligt de focus niet meer op het
groeiproces tussen beiden, maar op de vraag of Henk en Anna ooit samen een
gelukkig leven zouden leven. De film bevatte naar mijn mening enkele
onrealistische scenes. De vrijpartij net na de schietpartij – wanneer het
gelaat van Anna nog onder de spetters bloed zit - was bijvoorbeeld totaal
ongeloofwaardig.
Aantal sterren op de Donno-van-Eijcken-Moviemeter:
*** (3/5)
